Woensdag, 14 januari 2015,

Vandaag was de juffrouw in het doosje weer eens eigenwijs. Wij wilden naar Santana aan de noordzijde en over de bergen gelegen rijden, maar zij bleef maar een route aangeven over de snelweg. We hebben haar maar haar zin gegeven. Dus via de snelweg, een veredelde tweebaansweg waar je soms 100 op mag rijden, maar uit moet kijken bij elke invoeging op de weg. De invoegstrook is meestal niet langer dan 25 meter en altijd stijl naar boven. Dus de auto's staan er altijd stil voor ze kunnen invoegen. En dan kom jij aangereden met 100 km/h. Dus regelmatig is het keihard remmen. De weg gaat langs het vliegveld en onder de startbaan door. Net toen wij langs reden ging een vliegtuig landen. In een ruime bocht boven zee komt hij aanvliegen op misschien 50 m hoogte en we zagen hem keurig volgens het boekje landen en toen wij vlakbij de landingsbaan kwamen kwam het vliegtuig recht op ons aan taxiën, maar dat was geen probleem, wij reden onder de startbaan door en hij reed op zijn taxibaan. We kwamen daarna vrij snel in Santana. Dit dorp staat in elk boekje over Madeira, huisjes met kleurige A vormige woningen afgedekt met riet tot aan de grond, beschreven. Nou er zijn maar 6 huisjes geschilderd, waarvan er 4 in een klein parkje staan. De overige die wij zagen, (buiten het expositie parkje), waren bouwvallig en echt kaal. Er was nog nooit verf op geweest. Maar het is een leuk sprookje. Busladingen toeristen en cruisers komen er op af. Het was op zich wel een mooi gezicht het goed verzorgde kleine parkje met de woningen. Dat was ook alles wat het dorpje te bieden had. Na een kop koffie zijn we maar verder gereden. Nu namen wij het heft in handen en dwongen de juffrouw 'onze' weg aan te geven. Ze bleef wel steeds kreunen, dat we moesten omkeren. Of je dat op een smalle bergweg zomaar effe kan doen. We zijn ons leven nog lang niet zat. We zijn binnendoor over een lange bergweg naar de Pico do Arieiro, de hoogste berg op het eiland, gereden. Een prachtige weg was het met haarspeldbochten, mooie uitzichten, afgronden en hier en daar een halve berg rotsblokken op de weg of een deel de afgrond in gezakt. Maar onze auto heeft maar een 1.2 l. motor dus het gaat bijna nooit hard naar boven. Je ziet alles al ver van te voren aankomen. De tocht eindigde dan ook zoals geschreven op het hoogste punt van Madeira. Wat een mooi zicht op de ruige bergtoppen van deze Pico en zijn omgeving. De wolken, voor zover ze er waren, zaten zeker 200 m. lager.  We keker er mooi overheen. Naast de standaard radarinstallatie op een hoogste punt, was er ook een restaurant met een terras. Het was er heerlijk zitten terwijl de zon zorgde dat we nog bruiner werden. Het was net après-ski. zonder sneeuw. Veel zin om te wandelen hadden we dan ook niet. We hebben er veel foto's van alle bergtoppen genomen, met het idee, daar hadden we kunnen lopen als we niet waren gaan zitten. Na dit zonnebaden moesten we toch de terugreis aanvaarden. We zijn rustig naar beneden gereden en hebben op meerdere plaatsen nog van de uitzichten genoten. Waar je ook keek, het was fascinerend het zicht op de omringende bergen en dalen. Uiteindelijk kwamen we in Monte, net boven Funchal, uit. Het was een prachtige dag geweest. Veel gezien en er van genoten. Morgen gaan we de andere kant weer eens op en wandelen, waarom niet.